اگر تو را امتحان میگرفتند

بی شک من رتبه ی اول میشدم ،

بس که تکرار کردم نامت را

در مرور خاطرات

بهار آمد و نیامدی ، اما پرستوها بذر تو را آوردند .

زمین جای مناسبی نبود ،

در دلم کاشتمت !

دیدن عکست تمام سهم من است
از “تو ”
آن را هم جیره بندی کرده ام
تا مبادا
توقعش زیاد شود!
دل است دیگر . . .
ممکن است فردا خودت را از من بخواهد!

صـــدای قـــلب نــیست

صـــدای پــــای تــوست

کـه شـب ها در ســینـه ام مــی دوی

کـــافی اســـت کــمی خــسته شوی

کـــافی اســـت کــمی بـایـستی

•

خوش به حالت آدم ، خودت بودی و حوایت

کسی نبود که حوایت را هوایی کند

•

می خواهم برگردم به روزهای کودکی آن زمان ها که : پدر تنها قهرمان بود .

عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود …

بدتـرین دشمنانم، خواهر و برادر های خودم بودند . تنــها دردم، زانو های زخمـی ام بودند.

تنـها چیزی که میشکست، اسباب بـازیهایم بـود و معنای خداحافـظ، تا فردا بود…!

زندگی …

خاطر دریایی یک قطره ، درآرامش رود

زندگی …

حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذر

زندگی …

باور دریاست در اندیشه ماهی ، در تنگ

زندگی …

ترجمه روشن خاک است ، در آیینه عشق

زندگی …

فهم نفهمیدن هاست

چقدر عبرت در این عروسک هاست، و ما از عروسک کمتریم …

آن ها مرده بودند و زندگی می کردند، ما زندگی می کنیم و مرده ایم …