تو را نه عاشقانه
و نه عاقلانه و نه حتی عاجزانه
که تو را عادلانه در آغوش می کشم
عدل مگر نه آن است که هر چیزی سر جای خودش باشد !؟

خودت باش …
کسی هم اگر خوشش نیامد، نیامد!
اینجا کارخانه مجسمه سازی نیست …

اگر نماینده مجلس بودم
طرح آمدنت را تقدیم میکردم
مطمئن باش تصویب میشد
آخ!
تو مجبور بودی که بیایی . . !

تمامِ آن چیزی که درباره‌ی تو در سرم هست،
ده‌ها کتاب می‌شود،
اما تمام چیزی که در دلم هست،
فقط دو کلمه است،

دوستت دارم

خواستم هرچه را که بوی تو میداد بسوزانم ؛ جانم آتش گرفت !

دلم میخواد فریاد بزنم بگم : من مترسک خاطرات تو نیستم ،

درست مثل دیوانه ای که اصرار دارد بگوید : من دیوانه نیستم !
راستی ! گفته بودم ؟ “من دیوانه نیستم”

رد پاهایم را پاک می کنم به کسی نگویید من روزی در این دنیا بودم.

خدایا می شود استعـــــفا دهم؟!

کم آورده ام …!

تمام این شهر یک طرف،

تو یک طرف…

خیالت راحت باشد،

من

طرفِ تو را

به مردم این شهر نمی دهم…!

ﯾﺎﺩﻣﻪ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﻣﺰﺍﺭ…. ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭘﺎﻡ ﺭﻭی ﻗﺒﺮﺍ ﻧﺮﻩ…. ﺗﺎ ﺭﻭ ﯾﮑﯿﺸﻮﻥ ﻣﯽ ﺭفتم…. ﺟﯿﮕﺮﻡ ﺁﺗﯿﺶ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ…. ﭼﺸﺎﻣﻮ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ…. ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﺵ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ …. ﭼﻨﺪ….ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ….. ﻣﻦ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ …. ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ …. ﻗﺪﯾﻤﯽﻫﺎ ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ تر…. ﺟﺪﯾﺪﯼ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺷﮑﯿﻞ ﺗﺮ …. ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ….!!!! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﯼ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻗﺒﺮ ﭘﺎﻡ ﺭﻓﺖ…!!!! ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ….!!!! اﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﺶ….ﺍﻣﺮﻭﺯ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ دیگه ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ…. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﻟﻤﻮﻥ ﻧﻤﯽ ﺍﻭﻣﺪ ﺣﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﭘﺎ ﺑﺬﺍﺭﯾﻢ.!! ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺸﻮﻥ ﭘﺎ ﻣﯿﺰﺍﺭﯾﻢ….!!!! ﮐﺎﺵ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﭽﻪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ….. بزرگ شدن آرزوی خوبی نبود….!!!!

چه ساده لوح اند
آنان که می پندارند
عکس تو را به دیوارهای خانه ام آویخته ام
و نمی دانند که من
دیوارهای خانه را به عکس تو آویخته ام …

کوچ پرنده به من آموخت

وقتی هوای رابطه سرد است ، باید رفت

کفش هم اگر تنگ باشد زخم می کند

وای به حال دل من از دوری تو

تعداد دقیق مژه هایت را میدانم

تعجب نکن ، مگر زندانی کاری جز شمردن میله های زندانش دارد ؟

هر شب پتروس شهر من خواب است

وقتی چشمانم چکه می کنند . . .

همیشه راهی وجود ندارد ، گاهی باید راه را ساخت تا هم عبور کرد و هم دیگران را کمک کرد تا عبور کنند